"Every pro was once an amateur. Every expert once a beginner. So dream big and start now!"

Mijn reis in de duursport begon eigenlijk nog niet zo heel lang geleden. Ik was, zo je kunt zeggen, een laatbloeier. Midden 30, een drukke baan, een nog drukker thuis en ik leed een toch wel bourgondisch bestaan. Voor sporten had ik - of eigenlijk nám ik - weinig tijd, laat staan dat ik ook maar ooit op de gedachte kwam om op latere leeftijd nog een zeer respectabele tijd neer te zetten op de  klassieke en langste triathlon afstand, ook wel de IRONMAN genaamd. 

Jarenlang was ik actief in de muziek. Sinds mijn 6e jaar ben ik groot gebracht in de wereld van harmonieën en fanfares. Sporten was totaal niet aan mij besteed. Op school was ik altijd het buitenbeentje bij de gymles en pogingen om op latere leeftijd de sportschool te bezoeken, strandden telkens weer snel. Uitdagingen waren echter wél aan mij besteed. Ik ambieerde altijd het hoogst haalbare. En dat is gelukt! In 2013 werd ik als 1e en soloklarinettist, samen met het harmonieorkest van de Koninklijke Harmonie Sainte Cécile uit Eijsden, wereldkampioen in de hoogste concertdivisie tijdens het Wereld Muziek Concours in Kerkrade (NL), de Champions League van de blaasmuziek

Sport heeft mij wel altijd al geboeid en dan met name de duursporten wielrennen en lange baanschaatsen. Als klein 'menneke' al zat ik in de zomervakantie vaak uren voor de buis om de verrichtingen van de Nederlanders in de Tour de France te volgen. Ik fantaseerde dan hoe ik zelf in dat peloton reed of in een zware bergetappe solo over de finish kwam. Het bleef in die jaren echter alleen bij dromen. Nooit zette ik destijds de stap om ook zelf daadwerkelijk op een racefiets te stappen, Tot zo'n jaar of 10 geleden! In 2012 om precies te zijn. Het jaar dat het WK wielrennen naar Valkenburg kwam.

Hoe mijn sportieve carrière begon... Een tweedehands fiets van Marktplaats - op de kop getikt voor nog geen €250 - en een kledingsetje uit de restantenbak van de lokale fietsenwinkel.

Als toenmalig medewerker van een dochteronderneming van de Rabobank kreeg ik de unieke kans om in september dat jaar deel te nemen aan het zogenaamde WK voor Rabobankmedewerkers. Een wedstrijd in peloton, met motards, volgwagens en al over het parcours van de ploegentijdrit voor dames. Een jongensdroom zou uitkomen en in het voorjaar besloot ik dan ook maar eens op Marktplaats een goedkope racefiets aan te schaffen. Vond ik het niks dan stond hij daar snel genoeg weer terug op. Niets is echter minder waar, het werd een blijvertje.

Meteen dat jaar al - we waren er toch - beklom ik tijdens onze zomervakantie in Frankrijk de befaamde Mont-Ventoux. Afzien was het, maar telkens als ik het zwaar had en dacht aan afstappen, haalde ik mij de beelden in het hoofd van de profs tijdens de Tour de France op de flanken van de Alpen- en Pyreneeëncols. Opgeven was voor hen ook geen optie. Ik moest en zou die top gaan halen! In net iets meer dan 2 uur bereikte ik de top en voelde me werkelijk de koning te rijk. Een echte winnaar. Met tranen van geluk. De fantasie uit mijn kinderjaren was ineens werkelijkheid geworden. 

Mijn eerste finish op de Mont Ventoux. De fantasie uit mijn kinderjaren was ineens werkelijkheid geworden.

In september volgde dan het echte werk. Het WK voor Rabobankmedewerkers. Op van de zenuwen en totaal geen idee wat me te wachten stond, meldde ik me samen met enkele collega's aan de start op de Markt in Sittard. Na het startschot reden we eerst nog geneutraliseerd het centrum van Sittard uit. Nog onzeker als ik was hield ik mij achteraan in het peloton, ver weg van alle nervositeit en gedrang. Eenmaal op de brede wegen van de buitenring mochten we los. Ik zal het nóóit meer vergeten! De vlag ging omlaag en overal om me heen klikkende derailleurs en met de snelheid van Max Verstappen vloog het hele pak van me weg. 

Wat volgende was een eenzame tocht over soms nog stillere, wegen. Na een paar kilometer pikte ik een paar achterblijvers op en vormden we samen onze eigen bus. Geleerd van wat ik vroeger op televisie zag, organiseerde ik de groep en deden we om beurten kopwerk om onze krachten wat te sparen voor het klimwerk dat nog komen zou. Hoe korter bij Valkenburg, hoe meer publiek ons stond toe te juichen. De winnaar was wellicht allang bekend en ook al moest ik enorm afzien, de beklimming van de Cauberg als laatste scherprechter was een ware zegetocht. Ik voelde me heel stiekem even een échte prof! Moegestreden maar wel heel voldaan haalde ik de finish. Ik had de smaak te pakken.

Het WK op de flanken van de Cauberg. Ik waande me voor heel even een echte prof!

In de jaren die volgden - ik had mij intussen aangesloten bij de Wielervrienden in Eijsden  - maakte ik de nodige trainingskilometers door het Nederlandse en Belgische heuvellandschap. Ook nieuwe uitdagingen werden gezocht. Zo nam ik meermalen deel aan de de tijdritten van de Limburg Cycling Chrono Trofee en volgende nog een aantal keren beklimming van de Mont Ventoux.  

Maar ook de uitdaging van de beruchte Monstertijdrit ben ik niet uit de weg gegaan. 120 kilometer(!) tijdrijden door het vlakke en winderige polderlandschap bij Almere. Bij deze laatste wedstrijd ontdekte ik pas echt mijn aanleg voor de duursport en dan met name voor de langere afstanden. Op mijn gewone aluminium racefiets met alleen een opzetstuurtje en met de gaten in mijn fietshelm afgeplakt met reparatietape voor wat meer aerodynamica, finishte ik na iets minder dan 3,5 uur en na een zeer vlakke race van 35,5km/u gemiddeld op een respectabele 77e plek. En dat zonder noemenswaardige en vooral op geen enkele wijze gerichte training.

De Monstertijdrit. 120 kilometer tijdrijden door het vlakke en winderige polderlandschap bij Almere.

En tja..., toen kwam in 2015 de wereldberoemde IRONMAN triathlon naar Maastricht,

Net weer terug van ons vakantieadresje in Zuid-Frankrijk pakte ik op die zonnige laatste zondag van juli mijn racefiets en toog richting mijn geboortestad. Nog geen idee van wat een triathlon nu eigenlijk precies inhield, laat staan over deze afstand, zocht ik een plekje langs het fietsparcours en vergaapte mij aan alle deelnemers die voorbij kwamen. De een, op een gelikt ros, ogenschijnlijk nog zo fris als een hoentje en volledig gefocust in zijn of haar eigen wereldje. De ander, op voor de gelegenheid wat bij elkaar geraapt materiaal al zwalkend en zwoegend na de eerste ronde van 90km op de fiets en waarvan ik me afvroeg: "hoe gaat die in hemelvredesnaam de finish ooit halen!". Met name de eerste soort atleet maakte enorme indruk. Heel even was daar weer dat kleine 'menneke' van jaren geleden dat op de bank achter de tv zat te fantaseren over hoe hij zelf in volle focus middenin de top van de wedstrijd zat. Een nieuwe droom was ineens geboren!

Op fietsonderdeel kwam ik natuurlijk al snel best aardig uit de voeten, het is immers al een tijdje mijn basissport.

Meer dan nog een aansluitend bezoek aan het parc fermé, de omliggende event area en een kijkje bij het looponderdeel was er vervolgens niet nodig om vol overtuiging bij Romy thuis te komen met de gevleugelde woorden: "Dát wil ik ook!". Nog datzelfde jaar (september 2015) meldde ik mij bij de de lokale triathlon vereniging, de Triathlon Club Maastricht - in de volksmond ook wel bekend als TCM - en begon aan een avontuur waarvan het einde zelfs vandaag de dag nog lang niet in zicht is!

Het eerste jaar bij TCM stond vooral in het teken van kennismaken met een voor mij vrij onbekende sport. Op het fietsonderdeel kwam ik natuurlijk al snel best aardig uit de voeten, het was immers al een tijdje mijn basissport, maar op het gebied van zwemmen en hardlopen moest ik nog veel, héél veel leren. De borstcrawl kreeg ik maar moeilijk onder de knie - "help! moeder ik verzuip..." - en op het looponderdeel fabriceerde ik de ene na de andere blessure. Toch lukte het mij om in maart van het jaar daarop redelijk fris en vertrouwend op mijn eerste half jaar aan trainingen aan de start te staan van mijn eerste triathlon ooit, de 1/8e van het nabijgelegen Herderen (B). 

Herderen kent een beetje unieke formule waarbij het zwemonderdeel (binnenbad) in de ochtend wordt afgewerkt en het fietsen, gekoppeld aan het lopen pas in de middag. Een ideale beginnerswedstrijd dus. 

De 1/8 van Herderen (B), een ideale beginnerswedstrijd.

Bij het zwemonderdeel - hoe kan het ook anders - eindigde ver in de achterhoede en dat maakte ik helaas ondanks een sterk fietsonderdeel niet meer goed maar hey, ik had wel mijn eerste triathlon erop zitten! 

Daarna ging het snel. Ik maakte flink progressie in de trainingen en in de zomer van 2016 besloot ik samen met enkele clubgenoten tot een deelname aan het estafetteonderdeel van de IRONMAN Maastricht. Onder de naam 'Team HaBoGe' werden we 9e overall bij de teams en rondde ik het fietsparcours in 5 uur en 42 minuten, goed voor een 7e plek onder de estafettefietsers. Later dat jaar volgden nog de 1/2 triathlon van La Roche (B) in de Belgische Ardennen met de Col de Haussire - de zwaartste klim van de Benelux - als absolute scherprechter, de halve marathon van Eindhoven, ook mijn eerste ooit, in 1 uur en 38 minuten en de marathon van de Rursee (D) - een trail marathon met ca. 1150 hoogtemeters - in 3 uur en 58 minuten.

De triathlon van La Roche-en-Ardenne, mijn eerste halve, met de zwaarste klim van de Benelux!

Het doel voor 2017 was duidelijk. Het verwezenlijken van die droom. Want na de estafettedeelname in 2016 was Romy ook helemaal om: "lieve schat, volgend jaar jij ook, hè?!". 

Na een 4 weken rustperiode - nou ja relatieve rust dan want met z'n 2-tjes maakten we regelmatig lange geocaching wandelingen door de ons omringende natuur - startte ik dat najaar met het leggen van een stevige basis. Ik maakte de nodige uren op de Tacx, werkte in het zwembad aan mijn techniek en koud of niet, liep ik mijn rondes in en om onze woonplaats. Allemaal nog op een laag vermogen en dito hartslagzone en vooral om te wennen aan het ritme van 6 dagen per week en meerdere uren, soms gesplitst, per dag trainen.

Terug van onze skivakantie vervolgde ik in januari 2017 met de gerichte training. Had ik daarbij hulp van een coach? In alle eerlijkheid: nee. In geheel niet. Nou ja, ik had natuurlijk inmiddels wel al mijn netwerk. De coaches van TCM én mijn personal trainer die met mij werkte aan mijn core stability.

Mijn schema's maakte ik zelf. Gedreven als ik inmiddels was, las ik de nodige literatuur, zoog het internet volledig leeg - ook gevaarlijk trouwens, want er staat ook veel onzin tussen dus wees gewaarschuwd -, probeerde van alles uit en luisterde daarbij voorál heel erg goed naar mijn eigen lichaam. Akkoord, is ben van huis uit een data analist en informatiespecialist dus daarbij gold natuurlijk wel 'meten = weten'!

Op mijn zolderkamertje maakte ik in de winter de nodige uren op de Tacx om een stevige basis te leggen voor het echte werk.

Uitschieters naar 20+ uren daargelaten maakte ik gemiddeld zo'n 15 trainingsuren per week en ook het wedstrijdseizoen kwam intussen weer langzaam op gang. Ik koos redelijk selectief mijn voorbereidingswedstrijden uit (o.a. Herderen, Bilzen, Eijsden en Weert stonden weer op de kalender) en benaderde deze vooral als ultieme trainingsprikkels waarin ik telkens 1 of hooguit twee onderdelen voluit wilde gaan.

Ik leerde van mijn fouten en verbeterde waar nodig. De laatste 3 intensieve en wedstrijdgerichte trainingsweken verbleef ik weer in de Zuid-Franse Ardèche. Daar hadden de trainingen uiteraard het grootste volume en je zou dan ook wel kunnen spreken van een heuse trainingsstage. Naast goede hittetrainingen kende ik in die weken ook mijn beste mentale training ooit. 

Met een aanloop van dik 100 kilometer en al de nodige hoogtemeters, besloot ik als ultieme training ook nu weer de Mont-Ventoux te beklimmen. Ditmaal wederom vanuit Bédoin; met lange stroken van meer dan 10% stijgingspercentage verreweg de steilste kant. De aanloop verliep voorspoedig en het eerste deel van de klim zeker ook. Maar ondanks alle aanmoedigingen en voldoende bevoorrading van Romy, knakte er voor het eerst in al die maanden iets in mijn hoofd en dacht ik voor de eerste keer tijdens al mijn beklimmingen van de Ventoux aan afstappen.

Ik sprak mijzelf meerdere malen hardop en zelfs vloekende toe - mij inhalende fietsers zullen wel gedacht hebben - en hield mijn doel, die droom daarbij telkens voor ogen. "Afstappen, no way! Je dénkt dat je moe bent, maar dat ben je niet. Dat is je geest die je loopt te kutten! Je lichaam kan veel meer dan je denkt". Uiteindelijk, met alleen 1 keer een voet aan de grond bij het bekende Chalet Renard, kwam ik na een tocht van iets meer dan 6 uur, dik 130 kilometer iets bijna 3000 hoogtemeters aan op de top.

De beklimming van de Mont Ventoux met een lange aanloop vanuit de Ardèche. Mijn beste mentale training ooit!

Naast de vele trainingsuurtjes zat ik in de voorbereiding op de IRONMAN Maastricht ook zeker niet stil. Natuurlijk had ook ik gewoon mijn fulltime baan nog steeds maar intussen timmerde ik binnen het triathlon wereldje ook aan de weg. Zo vond ik in Triathlonaccessoires.nl en later BTTLNS, perform like a battalyan twee belangrijke partners en tevens sponsoren. Daarnaast lanceerde ik mijn eigen blog onder de naam, hoe kan het ook anders, Triathlon Blog. Een blog primair bedoeld om mijn 'road to' de IRONMAN Maastricht met anderen te delen maar ook gewoon om over mijn ervaringen in de sport te schrijven in de hoop andere met mijn enthousiasme, opgedane kennis en ervaring te laten groeien in deze mooie sport! (Met het groter groeien van mijn eigen coach bedrijf bleef er weinig tijd over om Triathlon Blog te onderhouden en inmiddels zijn veel van de leuke en leerzame artikelen ook terug te vinden in het blog op mijn website Triathloncoach.nl)

Triathlon Blog. Mijn allereerste blog waarin ik iedereen graag meenam in de wondere wereld van de triathlonsport. Verslagen, tips, ideeën en reviews over zwemmen, fietsen, hardlopen en af en toe ook een beetje andere leuke dingen, zoals wandelen en de wintersport.

Ja, en toen? Toen was het ineens 6 augustus 2017. Dé wedstrijddag van het jaar. De dag waarop alles zou moeten samenvallen. De dag waarop alle trainingsinspanningen van de voorbije 8 maanden zich moesten gaan uitbetalen. De dag van mijn allereerste IRONMAN-finish. 

Een finish werd het. En wat voor een!

Wat ooit begon als een fantasie, een droom van een toen toch wel zwaarlijvig 'menneke' dat nog maar 6 jaar eerder zonder enige vorm van beweging en met een zak chips zittend voor de tv passief deelnam aan de grootste sportevenementen ter wereld, eindigende in een sub-11 IRONMAN-finish op die eerste mooie zondag in augustus. Nou ja, vooruit dan, in de officiële uitslag 11 uur en 2 minuten maar alleen omdat ik geen protest had ingediend tegen het onnodig verzilveren van een 5 minuten tijdstraf van iemand anders.

Hoe het mij die dag is vergaan, vertel ik je graag nog eens in mijn blog-artikel: Wedstrijdverslag IRONMAN Maastricht 2017.

"I am an IRONMAN". Hoe mijn fantasie mijn doel werd en mijn droom werkelijkheid!

Na mijn eerste individuele IRONMAN finish maakte mijn carrière binnen de triathlonsport een vlucht.

De opwaartse lijn werd ook na de IRONMAN voortgezet met meerdere top-10 Age Group klasseringen. Maar omdat mijn droom inmiddels tot mijn passie was geworden en  ik intussen ook veel energie haalde uit het begeleiden van andere atleten in het verwezenlijken van hún sportieve dromen, besloot ik mijn ambities als actief atleet wat naar beneden bij te stellen en de volgende stap in mijn nog maar korte carrière te zetten: het behalen van mijn diploma als triathlon trainer én het starten van mijn eigen coachpraktijk Triathloncoach.nl. Inmiddels begeleid ik met veel plezier meerdere duursport atleten. Niet alleen meer in de triathlon maar ook in de zwem-, hardloop- en (toer)fietssport. Allemaal atleten met hun eigen, uiteenlopende doelen; zowel beginner als gevorderd. 

Elke keer als een sporter zichzelf verbaast en met een mooi resultaat over de finishlijn komt dan ben ik trots. Trost dat ik daar als coach  een bijdrage aan heb mogen leveren! 

En zelf helemaal stoppen als atleet? Nee, zeker niet! Dáárvoor is de duursport nog veel te mooi. Alleen doe ik het nu als pappa van een jong (adoptie)gezin  wat meer op de achtergrond. Als hobbymatig sporter. Zonder grote ambities op mooie resultaten. Gewoon om ervan te blijven genieten!

"Every pro was once an amateur. Every expert once a beginner. So dream big and start now!"

(Robin Sharma)